Serat Wulangreh pupuh Pangkur

P A N G K U R

01

Kang sekar pangkur winarna, lelabuhan kang kanggo ing wong urip, ala lan becik

puniku, prayoga kawruhana, adat waton puniku dipun kadulu, miwah ta ing tata

krama, den kaesthi siyang ratri.

02

Deduga lawan prayoga, myang watara reringa aywa lali, iku parabot satuhu tan

kena tininggala, tangi lungguh angadeg tuwin lumaku angucap meneng myang

nendra, duga-duga aja kari.

03

Miwah ta sabarang karya, ing prakara gedhe kalawan cilik, papat iku datan kentun,

kanggo sadina-dina, rina wengi neng praja miwah ing dhusun, kabeh kang padha

ambekan, papat iku aja lali.

04

Kalamun ana manungsa, tan anganggo ing duga lan prayogi, iku watake tan patut,

awor lawan wong kathah, degsura ndaludur tan wruh ing edur, aja sira pedhakpedhak

nora wurung neniwasi.

05

Pan wus watake manungsa, pan ketemu ing laku lawan linggih, solah muna

mininipun, pan dadi panengeran ingkang pinter kang podho miwah kang luhung,

kang sugih lan kang melarat, tanapi manungsa singgih

06

Tinitik solah muna, lawan malih ing laku lawan linggih, iku panengeranipun,

winawas ginrotan, pramilane ing wong kuna-kuna iku, yen amawas ing sujalma,

datan amindho gaweni.

07

Ginulang sadina-dina, wewekane ing basa lan basuki, ing jubriya-kibiripun,

sumungah lan sesongaran, mung sumendhe sakarsanira Hyang Agung, ujar sirik

kang rineksa, kautaman ulah wadi.

08

Ing masa mengko pan nora, kang katemu laku basa basuki, ingkang lumrah wong

puniku, dhengki srei lan dora, iren meren pisastene pan kumingsun,sasolahe tan

prasaja, jail mutakil basiwit.

09

Alaning liyan den andhar, ing becike liya kang den simpeni, becike dhewe

ginunggung, kinarya pasamuan, tan rumasa alane dhewe ngandhukur, wong

mangkono wewatekny, nora pantes den pedhaki.

10

Iku wong durbala murka, nora nana mareme jroning ati, sabarang karepanipun,

sanadyan wus katekan, arep maneh nora marem saya mbanjur, luwamah lawan

amarah, iku kang den tuti wuri.

11

Ing sabarang solah tingkah, ing pangucap tanapi nyang alinggih, tan suka sor

ambekipun, pan lumuh kaungkulan, ing sujalma pangrasane dhewekipun, tan ana

kang madhanana, angrasa luhur pribadi.

12

Aja nedya katempelan, watek ingkang tan becik tinutwuri, watek rusuh nora urus,

tunggal lawan manungsa, dipun sami anglabuhi kang apatut, parapan dadi

tuladha, tinula mring wong kang becik.

13

Aja lunyu lumur genjah, angrong prasanakan nyumur gumuling, ambubuti arit

puniku, watak kang tan raharja, pan wong lunyu nora kena dipun enut, monyarmanyir

tan antepan, dela lemeran puniku.

14

Para panginan tegesnya, genjah iku cecegan barang kardi, angrong prasanak

liripun, karem ulah miruda, mring rabine sadulur miwah bebatur, tuwin sanak

prasanakan, sok senenga dan ramuhi.

15

Nyumur guling punika, ambelawah datan duwe wewadi, nora kene rubung-rubung,

wadine kang den urap, mbuntut arit punika pracekanipun, apener neng

pangarepan, nggarretel dumunung wuri.

16

Sabarang kang dipun ucap, nora wurung mung plehe pribadi, iku lelabuhan patut,

aja nedya anelad, ing wateke kangnem prakoro punika, kang sayogya ngupayoa,

anglir mastimbul ing warih.

Sumber