Cerkak

DUDU IMPEN

Wis dadi pakulinan, wiwit ditinggal mbokene kerja marang Malaysia dadi TKI, Supri kudu tangi gasik masak kanggo simbah, bapak, lan adine Parto. Parto sing esih sekolah nang SD iku yen di kon mbakyune ngersiki manut wae. Pancen mbakyune sing ngatur sakabehane.

Sawise pada ngresiki omah banjur adus merga wayahe mangkat sekolah, sawise adus lan sarapan bocah loro Supri karo Parto siap-siap kanggo mangkat sekolah. Supri sekolah neng SMP Negeri kelas telu. Sekolahane adohe kira-kira telung kilo saka omah. Bocah loro kuwe mangkat bareng saben dina goncengan nganggo pit. Ning baline dhewek-dhewek karo kanca-kancane. Mbokne Supri karo Parto wis patang taun kerja dadi TKI bareng tangga-tanggane.

Sing kerja nang Malaysia rata-rata photolan saking SMA utawi SMK kanthi ndaftare resmi lewat pemerintah. Kasunyatane Supri bisa nglanjutake sekolah ing SMA Negeri merga saka asile kerja mboke. Ningsih, mbokne Supri karo Parto gemiyen dijodohkna daning wong tuane. Mergane mbokne Karto karo Ningsih tangganan. Istilahe wong desa kuwi pek ngga. Wong tua mbiyen pancen kaya ngono, yen padha-padha cocok banjur njodohke anak. Karto lan Ningsih padha-padha anak ijen.

Ningsih urip ana ing keluarga sederhana, seje karo Karto kang anake pegawe kang olih pensiunan. Senajan anake wong apa anane Ningsih ora kakehen ngresula, senajan anak ijen Ningsih dadi bocah kang sregep, pinter, lan jujur. Nanging amargi wong tuane ora mampu ningsih sekolahe nyempe SMA. Ningsih namung bisa nyalurake keterampilan kang sregep kanggo nyambut gawe, ndilalah olih majikan sing apik dadi betah.

Karto iku bocah kang alemane ora ketulungan, kadiren anak ijen banjur apa bae kudune dituruti. Karto karo Ningsih kuwi kaya dene bumi karo langit. Nanging wong sakloronan kuwi dadi siji dening sekarepane wong tuane.

Ing sawijining dina mbokne Ningsih nilar donya merga pancen wis gerah. Wiwit rong taun kapungkur durung mari-mari. Lumrah sing arane wong tua ndilalah ana bae penyakite senadyan kang dikarepake kabeh-kebeh iku waras. Sapeninggalane mbokne Ningsih omah muing ana wong telu, Ningsih, Karto, lan Supri kang isih umur lima taun, amargi Ningsih lagi ngandut adhine Supri lajeng kabeh diboyong ana ing omah mbok Ijah suapaya Ningsih ana sing ngrewangi.

Wengi-wengi Ningsih krasan wetenge lara banget banjur gembor-gembor tujune ana sing nulungi. Mbok Ijah nyedaki Ningsih jebul Ningsih arep mbabarake. Banjur Ningsih digawa ing bidan kang omahe ora adoh saka desane. Ora sawetara suwe jebul Ningsih wis nglairake bayi lanang. Si jabang bayi anggone nangis namung sedhela. Mak Ijah uga bingung merga anake, si Karto durung mulih.

Esukke Ningsih wis bisa digawa mulih. Anggone tekan omah, Ningsih bingung kok ana wong rerubungan ana ing njaba omah. Salah siji tangga ana kang wani nyedaki Ningsih kang isih repot nggendong bayi. Sutarjo sakjane ora pati tega olehe ngomong kabar kang digawa lan arep disampeke. Barang Ningsih mlebu omah ana wong lanang nggletak kang ujude ditutupi jarit. Atine Ningsih keronta-ronta. Bingung sajake ana apa kang nimpa kaluwargane. Sing mburi Mbok Ijah nggembor karo nangis banjur ngrungkepi wong kang nggletak wau. Ningsuh kamitenggengen weruh kahanan kang ana ing ngarepe. Barang jarit iku dibuka jebul wujude Karto kang wis ora ana nyawane. Ningsih banjur semaput, bayi kang wau digendong melu tiba, bejane langsung ditampani wong kang ana ngiringane.

Barang wis sadar Ningsih mung bisa nangis nyawang kahanan iku, mbayangake anak-anake kang isih cilik wis dadi anak yatim. Ningsih nangis sabanter-bantere. Supri kang isih cilik uga mung bisa nangis weruh mbokne nangis kang ora kena ditulungi. Ora suwe wong sing ditugasi kanggo ngadusi mayit ngabarake yen mayite Karto arep diadusi. Ningsih banjur melu digandeng dening tangga kang ngancani lan nenangake atine Ningsih. Sawise diadusi lan disholati banjur Karto digawa maring omah terakhire. Ningsih ora melu pemakaman merga sibayi ora kena ditinggal.

Limang latun kapungkur, bayi lanang kang ditingal bapake iku kaaran Parto, wis bisa dolan-dolan dhewek. Supri saiki kelas lima SD. Mau esuk Ningsih ana sing ngejak kerja marang Malaysia. Sapeninggalane Karto, Ningsih namung dagang gorengan keliling. Ndillaha ana sing ngejak kerja marang Malaysia kang upahe gede, kena kanggo nguripi anake. Sajake Ningsih duwe kepenginan nyekolahake anake tekan perguruan tinggi, dipikir-pikir yen kerja nang malaysia lan upahe bisa ditabung kanggo sekolahe Supri lan Parto.

Ningsih olih pangestu saka mbok Ijah lan nitipake Supri lan Parto, yen Ningsih nang Malaysia. Ningsih mangkat tes marang pemerintah kanggo ndaftar dadi TKI. Ora dinyana Ningsih ketampa lan minggu ngarep wis mangkat Malaysia. Ningsih mulih ngabari mbokne lan anak-anake, sakjane Ningsih oratega ninggalake Supri lan Parto, nanging merga kepenginane nyekolahake anak, dadi Ningsih nguwat-nguwatake atine kanggo ninggal mbokne lan anak loro.

Telung taun lawase Supri, Parto lan mbok Ijah ditinggal Ningsih. Supri lan Parto dadi bocah kang dipuja-puji warga merga seneng wein pitulungan karo sapa bae. Dheweke uga pinter sakabehane. Mangka lumrah yen wong-wong kang cedhak karo deweke pada seneng.

Ngelingi anak-anake sing padha ning omah padha maju sinaune merga saka prihatin lan pandongane wong tua. Ngelingi Supri arep ujian kelas telu, Ningsih kepengin mulih mung ya kabeneran Ningsih olih cuti. Ningsih wektu cutine dereng tepat kanggo ndampingi Supri ujian, Ningsih mung bisa bali nalika Supri lulusan.

Pancen samubarang kuwi yen ora dipikir-pikir. Malah ora dadi beban penalaran. Kaya dhene Supri ora mikir mulihe mbokne, ing wayah sore, nalika Supri lagi siram-siram latar. Ndadak ana taxi mlebu ing pekarangan banjur mandeg greg neng latar. Bareng ngematake sing metu taxi mau kuwi mbokne Supri banjur gemboran “Mbok Ijahh...” gembore Supri “ana apa ta, nduk… gembar gembor kaya wong kemalingan” ngendhikane mbok Ijah karo masang rasa kuwatir. “ gilo.. mbokne mulih”. Sing ana njero benjur metu, gapyuk bareng karo wong sing lagi tekan. “mbokne. Aku ngimpi apa ora, ta?” jare Parto. “ora, nang.. iki dudu impen”. Kandhane Ningsih karo mrebes mili.