kang ndlewer tumiba ing bumi sing sangsaya garing,
Ngenes yen ngrumangsani tingkah bejat nyepetake umob swasana
srengenge rasane wis sakpecak ing ndhuwur mbun-mbunan
Luh iki kaya-kaya banyun sing pungkasan,
amarga banyu wis angel tinemune,
asat ing tlaga, asat ing rawa, asat ing ati-ati sing budheg,
sikil kadya tanpa tlapak, amarga wis mletehek daging tumekane kuku.
Luh isih mili saka tlaga cedhak alas jroning netra
wit-wit ijo royo-royo mung ana jroning angen-angen,
tangan-tangan gedhe ngrudapeksa mbubuti alas sakoyot-koyote,
ora wedi jegoge ajag lan baunge macan.
Bengoke ceguk lan enguk wis ganti mbekure untu wesi,
untu kang mangan jati, johar, saksuket-sukete,
ajag alas mlayu mbuh arep tekan endi,
asu gedhe-gedhe teka saka kutha saba ing alas-alas.
Luh iki mung luh bocah cilik,
ora kumawa miyak sanubari menungsa kang ati asu,
ndableg budheg, luwih nggragas timbange luwak
Dhuh Gusti....
Agus Junaedi
(Panjebar Semangat, No. 47 - 22 Nopember 2014)
Tidak ada komentar:
Posting Komentar